تبسم کن - تبسم کن - تبسم

غم دنیا نخواهد یافت پایان          خوشا در بر رخ شادی‌گشایان

خوشا دل‌های خوش ، جان‌های خرسند       خوشا نیروی هستی‌ زای لبخند            

خوشا لبخند شادی‌آفرینان         که شادی روید از لبخند اینان

نمی‌دانی - دریغا - چیست شادی

که می‌گویی : به گیتی نیست شادی

نه شادی از هوا بارد چو باران        که جامی پر کنی از جویباران

نه شادی را به دکان می‌فروشند         که سیل مشتری بر آن بجوشند

  چه خوش فرمود آن پیر خردمند         وزین خوشتر نباشد در جهان پند

   اگر خونین دلی از جور ایام              لب خندان بیاور چون لب جام»

به پیش اهل دل گنجی‌ست شادی          که دستاورد بی‌رنجی ست شادی

به آن کس می‌دهد این گنج گوهر   که پیش آرد دلی لبخندپرور

به آن کس می‌رسد زین گنج بسیار   که باشد شادمانی را سزاوار

نه از این جفت و از آن طاق یابی      که شادی را به استحقاق یابی

        جهان در بر رخ  انسان نبندد      به روی هر که خندان است خندد

   چو گل هرجا که لبخند آفرینی     به هر سو رو کنی لبخند بینی

چه اشکت همنفس باشد، چه لبخند    ز عمرت لحظه لحظه می‌ربایند

گذشت لحظه را آسان نگیری        چو پایان یافت پایان می‌پذیری

مشو در پیچ و تاب رنج و غم گم     به هر حالت تبسم کن، تبسم